Vier jaar geleden kwamen ze samen vanuit Griekenland voor zijn werk naar Nederland. De dood scheidde Myrthe afgelopen zomer voorgoed van haar man Xander, die naa een ziekbed niet meer verder kon. Haar leven, met inmiddels een jonge dochter, zou nooit meer hetzelfde zijn. Myrthe moest afscheid nemen van haar geliefde, het gezin in de oude vorm, familie en een partnership. Afscheid nemen van een leven dat niet meer was.
Van haar werkgever kreeg Myrthe alle ruimte om haar verlies te verwerken en om te rouwen. Binnen drie maanden na het overlijden was ze alweer op de werkvloer te vinden. Dit bleek veel te vroeg. Ze zakte door het ijs. Bleek niet meer in staat te doen wat ze voorheen altijd deed; helder nadenken, goed concentreren, diverse opdrachten behandelen. Tijdens meetings raakte zij volledig de draad kwijt. Via een support-groep van het ziekenhuis kwam zij in contact met een cliënt van mij, die haar situatie maar al te goed begreep en zei: ik werk hieraan met Anouk, ik denk dat jij hier ook benefit van zou hebben. En zo geschiedde.
Scheiding en rouw beiden een afscheidsproces
Mensen zien vaak over het hoofd dat een scheiding of break-up hetzelfde is als rouwen om iemand die is overleden. Hoe je het went of keert, je zit in een afscheidsproces. Het maakt eigenlijk niet uit hoe lang de relatie heeft geduurd. Of het nu drie jaar is geweest, vijf of dertig jaar. Als je uit een relatie komt die ertoe deed dan ontkom je niet aan afscheid nemen. Dat is niet leuk en ook niet makkelijk. Maar het is wel noodzakelijk. Pas als je in staat bent om een deur dicht te doen, kun je andere deuren zien en openen.
Inmiddels is Myrthe een aantal sessies op weg en is weer langzaam begonnen met werken, twintig uur in de week. Mij heeft ze als sparringpartner. Aan haar de uitdaging telkens weer terug te gaan naar zichzelf. Zij vraagt zich bij veel beslissingen nog af wat haar man daarvan zou vinden. En weet ze niet zo goed of het werk wat ze doet nog wel bij haar past. Die vraag kan ze natuurlijk alleen zelf beantwoorden, maar Xander, die altijd zo trots op haar carrière was, laat in haar achterhoofd nog steeds zijn stem horen.
Wanneer je alleen in een rouw- en afscheidsproces zit, voel je je eenzaam. Alsof je overal helemaal alleen voor staat. Myrthe, die altijd gewend was te overleggen met haar man, moet nu zelf alle antwoorden geven. Steeds moet ze terug naar haar ik, zelf beslissingen nemen. Kleine beslissingen, die achter elkaar genomen uiteindelijk leiden tot grote stappen. Als kleine kralen die geregen aan een draad uiteindelijk een mooie, solide ketting vormen.
Ik voel me oprecht dankbaar dat ze mij vertrouwd om aan haar zijde te lopen en haar te begeleiden om deze beslissingen te nemen. Ze weet het allemaal echt wel, maar het hebben van een neutrale, maar betrokken sparringspartner helpt je de antwoorden sneller te vinden.
Vind me. Het is wat ik het allerliefste doe.
0 reacties